Mary Weber, gastvrouw op de afdeling 5 zuid, is een écht mensenmens. Ze kan goed luisteren, wil graag ondersteunen en anderen helpen. Een opleiding in de zorg lag dan ook erg voor de hand.Daarna ging ze werken bij Meulenbelt als ziekenverzorgster. En vervolgens aan de slag in de particuliere ziekenzorg. 'Ik was nog heel jong en kon nog niet relativeren. Ik kon het werk niet loslaten en daardoor vaak niet in slaap komen. Om die reden ben ik ook gestopt met het werk in de zorg.'
Als moeder van drie kinderen hielp zij in het bedrijf, een reclamebureau, van haar man. 'Dat betekende constant stilzitten tussen vier muren. En dat was niks voor mij,' vertelt Mary. 'Mijn hart ligt bij de zorg. Ik wilde weer terug naar de zorg en ging solliciteren. Na de derde afwijzing had ik een gesprek met vrijwilligerscoördinator Elly Leferink. Aan de slag bij de afdeling moeder en kind leek mij wel wat. Maar Elly wist iets veel beters voor mij: de afdeling spoedeisende hulp (SEH).'
'Ik kreeg er vleugels van!'
'Wat kun je daar met iets kleins voor mensen veel betekenen. Ik kreeg er zoveel energie van. Als ik naar huis ging had ik vleugels. Ik vloog naar huis', vertelt ze lachend. 'Je moet niet bang zijn en gewoon op mensen afstappen. Anders gebeurt er niks. Ik vond het geweldig dat ik weer collega’s had en bijvoorbeeld ieder kwartaal een vergadering.
Zorg wel dat je weet wat er van je verwacht wordt. Wat kun je niet doen, of juist wel. Zoals uitleggen waarom het op de SEH soms lang duurt. Gewoon een praatje maken over het weer of koffie en een broodje aanbieden aan naasten.'
Onmeunig völle weard
'Er was een keer een jongetje met een gebroken been. Zijn moeder was in paniek. Bij mij kon ze haar ei kwijt en daardoor werd ze steeds rustiger. Zo kon ze ook haar zoontje weer op zijn gemak stellen. Zo mooi om te zien. 'Mary straalt en haar enthousiasme werkt aanstekelijk. Ze vertelt graag nog even verder: 'Of die keer dat er een man in het Twents praatte. En ik natuurlijk lekker in het Twents reageerde. We kwamen aan de praat. Ik vertelde wat ik als vrijwilliger bij ZGT deed en waarom. Toen hij weer naar huis mocht, kwam hij speciaal nog even bij mij en zei: 'Ik heb onmeunig völle respect voor ou, ie doot völle goods. En òk nog veur niks, ie bint onmeunig völle geld weard.'
Ontplooien
'Als vrijwilliger bij ZGT hoor je er ook echt bij. Er zijn veel verschillende afdelingen met diverse werkzaamheden. Je kunt overal aan ‘ruiken’. Je krijgt volop de ruimte om je te ontplooien. Zo werd ik gebeld of ik wilde proefdraaien op 5 zuid. Dat heb ik natuurlijk gedaan en ik ben er blijven hangen als gastvrouw en doe ik dat waar ik zo blij van word. Ik bied een luisterend oor als het nodig is, verricht allerlei ondersteunende taken en breng patiënten naar de operatiekamer (OK). Dat is echt quality time. Het is bijzonder en dankbaar werk.'
