Verhalen over werken bij ZGT

Voor Martin de Pruyssenaere de la Woestijne is het een bewuste keuze geweest om in een ziekenhuis te werken. Acht jaar werkt hij alweer bij ZGT. Een werkgever die Martin omarmt. “In ZGT is heel veel mogelijk. Je krijgt de vrijheid om je verder te ontwikkelen en onderzoek uit te voeren. In het kader van mijn opleiding tot klinisch psycholoog krijg ik voldoende studietijd ingeroosterd naast mijn patiëntenwerk. Het is supergoed geregeld.”

Dynamisch en uitdagend

Vóórdat Martin in ZGT kwam te werken, was hij werkzaam in de ouderenzorg en de specialistische GGZ. Organisaties waar een heel andere werkdynamiek heerst. “In een ziekenhuis werk je nauw samen met meerdere afdelingen en medisch specialisten. De problematiek waarmee je te maken krijgt is meervoudiger en daarmee wat mij betreft uitdagender.”

Samen met de patiënt bekijkt Martin hoe deze zich mentaal aan kan passen aan soms heel ingrijpende gebeurtenissen en veranderingen. “Neem een persoon die is gediagnosticeerd met kanker. De oncoloog behandelt de medische aspecten van de ziekte. De psycholoog kan ingeschakeld worden bij acceptatie en verwerkingsproblemen, stemming- en angstproblematiek, zoals angst voor terugkeer van kanker. Er wordt gezocht naar de mogelijkheden die de patiënt heeft om op een andere manier om te gaan met de ervaren moeilijkheden.’’

Het verschil maken

“Het zijn soms ingrijpende dingen die je meemaakt. Ik verwonder me elke keer opnieuw hoe veerkrachtig de mens is na een fors ingrijpende gebeurtenis. Dat ik voor ziekenhuispatiënten als psycholoog en als mens betekenisvol kan zijn, daar ben ik heel dankbaar voor. Het is waardevol hen op weg te helpen in de omgang met de moeilijkheden en de problemen draaglijker te maken. Wat is er nu mooier om na een verdiepend gesprek te merken dat je iemand hebt kunnen helpen?!’’

Waar Martin in zijn werkomgeving ook heel trots op is, zijn het oncologisch centrum en het Wetenschapsbureau. “Fantastische aanwinsten voor zowel patiënt, medisch specialist en psycholoog. De juiste afstemming en samenwerking tussen de verschillende disciplines vormt de basis van goede integrale zorg. Dat is belangrijk. Met deze centra kun je elkaar makkelijk vinden. ZGT heeft dat gewoon supergoed neergezet.”

Bekijk onze vacatures.

Het klinkt als een overvolle agenda. Maar psychologe Lale Özer krijgt er juist energie van. Net als toen ze de studie Psychologie deed. Die ze overigens niet meteen na haar middelbare school volgde, vertelt ze in haar zonnige spreekkamer in ZGT, locatie Hengelo.

“Ik deed eerst een economische opleiding, was sterk met cijfers en in analyseren, maar ik haalde er geen voldoening uit. Ik kwam er snel achter dat ik op zoek moest naar een meer mensgerichte opleiding. Ik dacht toen aan een studie Politicologie of Psychologie. Dat laatste trok me meer, omdat ik van dichtbij heb meegemaakt wat een ziekte mentaal met een persoon en omgeving kan doen. Ik wilde mensen helpen en ondersteunen tijdens een moeilijke fase. Op zoek naar de kracht van iemand in een heel kwetsbare tijd, door gesprekstechnieken toe te passen of door er gewoon te zijn.’’

Aandacht voor de emotionele kant van de ziekte

Een indrukwekkend gastcollege van een hoogleraar Psychologie gaf de doorslag om na haar studie in een ziekenhuis aan de slag te gaan. “Hij vertelde over zijn werk in een ziekenhuis. Zijn verhaal raakte mij enorm. Mensen die een nare diagnose krijgen of ziek zijn, zitten in een hele kwetsbare periode van hun leven. Ze begeven zich op onbekend terrein. Bovendien zijn niet alle problemen op te lossen met medische handelingen. Er komt veel meer bij kijken. Als psycholoog probeer je deze mensen te helpen om met een ziekte of verlies om te gaan. Ik kan me een ziekenhuis zonder psychologen niet eens voorstellen. In ZGT krijg je tal van mogelijkheden om door te groeien. Zelf kwam ik als algemeen Masterpsycholoog binnen. En kreeg de kans om de opleiding tot GZ-psycholoog en allerlei vervolgcursussen te volgen.’’

Inzicht geven

Lale vindt naast de groei van persoonlijke ontwikkeling de samenwerking met diverse disciplines in ZGT een voordeel. “Het ziekenhuis is multidisciplinair. Met veel eigen expertise. Die samenwerking is een zekere uitdaging. Maar daar houd ik van. Mijn interesse is breed binnen de medische psychologie. De betrokkenheid bij alle afdelingen heeft zijn charmes. Soms is er meer vraag bij cardiologie, andere keer bij oncologie of bijvoorbeeld obesitas. Wat ik heel fijn aan mijn vak vind, is om mensen inzicht te geven zodat ze met dat inzicht verder kunnen. Als je gaandeweg mensen los kunt laten omdat ze zonder jou door kunnen, geeft dat veel voldoening.’’

“Werken in een ziekenhuis blijft inspirerend en uitdagend."

Bekijk onze vacatures.

Eigenlijk is Esther van huis uit orthopedagoog. Ze werkte tien jaar lang als onderwijsadviseur bij een schoolbegeleidingsdienst. Daar beantwoordde ze vragen van leerkrachten, bezocht de leerling op school en stelde behandelplannen op.

“Heel leuk, maar ik miste het individuele contact met kind, ouders en verzorgers. Daarnaast miste ik de nabijheid van collega’s om me heen. Toen ging ik zoeken wat bij mijn wensen paste.’’

De oplossing vond ze bij ZGT. Esther kreeg daar de kans een postdoctorale opleiding tot gezondheidspsycholoog te volgen. “Ik dacht meteen ‘YES!’ Het klonk me als muziek in de oren. Het waren een aantal pittige jaren, maar wat heb ik veel mogen leren. Zowel in theorie als in de praktijk. Ik werd goed begeleid door ervaren collega’s om me heen.”

Enthousiast en leergierig team

Inmiddels werkt Esther alweer dertien jaar bij ZGT. Voor haar is geen dag hetzelfde. “Het werk is heel gevarieerd. Wat me het meest aanspreekt aan het werken in een ziekenhuis, is de samenwerking met verschillende disciplines. Met elkaar lossen we als het ware een puzzel op. Waarbij de ene keer mijn rol heel klein is en ik de andere keer de kartrekker ben. Maar het gevoel het samen te doen, dat overheerst.’’

“Wat ik hier ook fijn vind, is dat een ouder en kind weten waar ze aan toe zijn. We houden maximaal tien sessies aan. Soms lukt het na een sessie al. Zo was er onlangs bij mij een jongetje dat een vervelende situatie had meegemaakt. Hij sliep slecht, had elke nacht nachtmerries. Tijdens de eerste sessie vroeg ik me echt af of hij wel iets van de behandeling had meegekregen. Tot zijn moeder mij na een aantal dagen belde. Wat ik toch met haar zoon had gedaan. Hij had geen enkele nachtmerrie meer gehad. Daar krijg ik kippenvel van.’’

Werkgeluk

Volgens Esther is er voor GZ- en klinisch psychologen met specialisatie Kind en Jeugd genoeg werk te doen. Veel kinderen kampen met diabetes, buikpijn, hoofdpijn, incontinentie, slaapproblemen en traumatische ervaringen. “Bovendien biedt ZGT je alle kansen om je verder te verdiepen en te ontwikkelen. Ik denk vaak was ik dit werk maar meteen van begin af aan gaan doen. Het is werk dat ik met veel passie doe.’’

"Werken in een ziekenhuis geeft mij enorm veel voldoening. Het samenwerken met verschillende disciplines om kind en ouders op weg te helpen, is geweldig.’’

Ook als GZ-psycholoog werken in ZGT?
Bekijk onze vacatures.

Net als veel van haar collega’s wilde ook Manuela als jong meisje al in een ziekenhuis werken. Ze volgde de opleiding van A-verpleegkundige bij ZGT, liep stages op diverse afdelingen in het ziekenhuis in Hengelo, was na 4 jaar gediplomeerd verpleegkundige en ging als verpleegkundige en werkbegeleider op de afdeling Neurologie aan de slag.

“Daar heb ik ook nog de Stroke-care opleiding gedaan’’, vertelt ze. “Maar twee jaar na mijn diplomering in 1998 dacht ik ‘ik wil nóg een HBO opleiding doen’. Die actie heb ik zelf ondernomen, zonder hulp van ZGT. Ik heb toen de lerarenopleiding omgangskunde en trainer gedaan. Die keuze heb ik gemaakt, omdat de pedagogische en communicatieve vaardigheden die je daar ontwikkelt misschien ook van pas konden komen als verpleegkundige.’’

Van verpleegkundige naar kantoorbaan

Dat bleek zo te zijn. “Ik kon één dag in de week op de afdeling opleidingen werken. Later werd dat een fulltime baan. Toen was ik dus uit de zorg en had een ‘kantoorbaan’. Iets wat ik nooit wilde’’, vertelt ze lachend. “Maar je hebt in de rol van opleidingsfunctionaris zoveel contacten met mensen. Ontzettend leuk!’’

Tussen de bedrijven door, zat Manuela niet stil. Ze volgde de kweekvijver bedrijfskunde en haalde wiskunde op VWO niveau om onderwijskunde of verplegingswetenschappen te kunnen studeren. “Dat is er niet van gekomen. Na 14 jaar was het wel tijd voor iets nieuws. Ik werd gevraagd te solliciteren bij infectiepreventie. ‘Topkans’ dacht ik. En het is zo leuk om hier te werken! Alles wat ik ooit geleerd heb, komt nu samen.’’

Zelf initiatieven nemen

Manuela kijkt dankbaar terug op haar loopbaancarrière tot nu toe. “ZGT heeft mij zeker kansen gegeven! Als je je inzet, krijg je kansen. Maar je moet ook durven springen in het diepe. Als ik zelf geen initiatieven had genomen, had ik niet gestaan waar ik nu sta. Maar als je laat zien wat je kunt en wilt, ontstaan er handreikingen.’’

Werken voor ZGT doet ze met veel plezier. Een team met fijne collega’s helpt daar zeker bij. “Ook dat vind ik heel belangrijk. Geen dag is hier hetzelfde. Dat komt omdat we werken in een dynamische zorgomgeving met en voor mensen. Daarnaast ben ik een persoon die uitdagingen leuk vind en van veranderingen houd. In mijn werk heb ik behoefte aan vernieuwing en ontwikkeling. Een sprong maken naar iets nieuws, ik houd ervan.’’

Ook al houdt Manuela van verandering, voor nu biedt haar werk nog voldoende uitdaging. “Er is veel gaande in mijn vakgebied. Het beroep van deskundige infectiepreventie is cruciaal en in ontwikkeling. Het wordt veel breder waardoor het in de maatschappij een belangrijke positie heeft. Maar soms opent er ergens een deur en kun je twee dingen doen; of binnen stappen of eraan voorbijlopen.’’

“Soms moet je een sprong in het diepe wagen.”

Bekijk onze vacatures.

Chantal besluit de opleiding tot doktersassistente te doen. Versneld zelfs, want alle leerstof slurpt ze als een spons op. Het is duidelijk dat ze in de zorg op haar plek is. De dan jonge Chantal loopt stages in huisartsenpraktijken en het ziekenhuis. Werken in een ziekenhuis heeft haar voorkeur.

Nieuwsgierig

“De dynamiek van een ziekenhuis is heel anders. Werken in een dokterspraktijk was ook superleuk, maar daar is geen doorstroming van mensen. Het zijn vaak patiënten die met een klacht naar een huisarts komen en, of daar geholpen worden of een doorwijzing krijgen naar het ziekenhuis. Ik was altijd heel nieuwsgierig naar de behandeling van een doorverwezen patiënt. Uiteindelijk heb ik in het ziekenhuis in Enschede de opleiding tot OK-assistente gevolgd.’’

Ook daar loopt ze op diverse afdelingen stage en krijgt een goede indruk. Werken op de OK heeft haar voorkeur. “Ik houd van anatomie. Vond dat altijd interessant’’, vertelt ze met een glimlach. “Je moet als OK-assistente natuurlijk wel tegen bloed kunnen. Mensen vroegen mij wel eens wat ik daar nou aan vind om in een lichaam te snijden. Maar zo zag ik dat niet. Met een team los je een probleem in het lichaam van een mens op. De vraag of ik daar tegen zou kunnen, heb ik mezelf nooit hoeven stellen. Ik zei ook altijd tegen leerlingen die ik heb begeleid: ‘je voelt zelf van binnen of je een passie voor de zorg hebt of niet’. Zelf wilde ik alles weten waarom iemand ziek werd en hoe dat opgelost kan worden. Toen ik eenmaal in het ziekenhuis werkte, wist ik het meteen: ‘dit is het!’.’’

Van Enschede naar Almelo

Toch verruilt ze in 2003 het ziekenhuis in Enschede voor ZGT Almelo. “Omdat ik vind dat elders kijken altijd goed is. Het houdt je scherp. En ik ben heel blij dat ik die stap heb gemaakt. ZGT is een fijn ziekenhuis. Ze kijken naar de mens achter de medewerker. Voel je je niet op je plek in je functie, dan zoeken ze met jou naar een andere waar je je wel thuis voelt. Zo ook met persoonlijke ambities. Als je die aangeeft, dan staat het ziekenhuis open voor een passende opleiding of training. Wanneer ik terugkijk naar mezelf, dan zie ik een hele mooie stijgende lijn. Van OK-assistente naar operatieassistent met aandachtsgebied vaatchirurgie naar praktijkcoördinator, wat ik 9 jaar heb gedaan, en nu per 1 maart unithoofd van het Behandelcentrum. Ik voel me enorm door ZGT gewaardeerd. Wat het ziekenhuis zo uniek maakt? Dat is de innovatie, het vertrouwen in de werknemer en de goede werksfeer.’’

“Blijf altijd leren en vragen stellen.”

Bekijk onze vacatures.

Werken als verpleegkundige in het toenmalige ziekenhuis in Almelo, dat is wat Ellis als jong meisje voor ogen had. “Dat leek me geweldig. Ik ben als vakantiewerker begonnen en voelde me er helemaal thuis”, vertelt Ellis in haar werkkamer op de afdeling traumatologie.

Na haar opleiding kan Ellis niet meteen in Almelo aan de slag. Ze moest eerst meer ervaring opdoen. “Dus in aansluiting op mijn laatste stage heb ik nog een half jaar in de psychiatrie gewerkt. Ondertussen hield ik contact met het ziekenhuis, want ik had maar één doel voor ogen”, vertelt Ellis. “En eindelijk kon ik er beginnen. Mijn eerste vaste baan was in het toenmalige Twenteborg. Ik was 22 jaar en mocht aan het werk op de spoedeisende hulp. Voor die leeftijd was dat nogal wat. Het ging met vallen en opstaan, maar ik leerde snel.”

Opleidingen

Ellis behaalt haar SEH-specialisatie, volgt extra opleidingen in de trauma-opvang en staat naast haar vaste functie stand-by voor de ambulancedienst en spoedeisende hulp. En alsof het niks is, stort ze zich op een studie bedrijfskunde. “Ja heel wat anders, maar ik houd van uitdagingen. Net als jezelf verrijken met kennis. Die mogelijkheden biedt ZGT allemaal. Het moet je ook passen hoor. Want naast een volledige werkweek ook nog een studie ernaast doen, is pittig. Toch als je ziet hoe functioneel je de extra kennis kunt toepassen op de werkvloer, ik haal daar veel energie uit.”

Maar daar blijft het niet bij. Ellis gaat over naar chirurgie voor de opleiding verpleegkundige specialist traumatologie en helpt mee om het centrum voor Geriatrische traumatologie (CvGT) verder te ontwikkelen. “Hier komt de studie bedrijfskunde om de hoek kijken. Wat kan beter en efficiënter in het voordeel van de patiënt en verpleging”, legt Ellis uit. “Daar was ik als verpleegkundige altijd al mee bezig. Dat iets beter kan.”

Ontwikkeling

Ellis ontwikkelt zich verder en gaat na haar Masteropleiding door met onderzoek naar de uitkomsten van het geïntegreerde behandelmodel van het CvGT waarop ze in 2017 promoveert aan de Rijksuniversiteit in Groningen. “Ja wie had dat gedacht”, zegt ze opgetogen. “Ik weet nog dat een van de professoren zei ‘hoe ga je dit allemaal doen naast je baan?” Ik was een van de oudere studenten en kwam niet uit de academische wereld.”

Ook met deze studie kan Ellis in het ziekenhuis uit de voeten. “Naast mijn functie als verpleegkundig specialist begeleid ik studenten bij hun onderzoek. Omdat het ook voor de verpleegkundige en paramedische discipline belangrijk is in beroepsuitoefening om onderzoeksvaardigheden te ontwikkelen. In ZGT zijn we daarom begonnen met scholing en praktijkgerichte onderzoekslijnen, in samenwerking met de hogescholen en universiteiten. Juist de zorgprofessionals aan bed weten waar kansen liggen voor optimalisatie van zorg. Kortom kijken naar hoe zorg slimmer ingericht kan worden en wat vindt de patiënt?”

Praktijkgericht onderzoek

De combinatie klinisch werk en onderzoek wil ze nog een flink aantal jaren blijven doen. “Al 35 jaar ga ik met veel plezier naar ZGT. Als je zo terugkijkt, heb ik heel wat gedaan, maar ik wil nog praktijkgericht onderzoek aanjagen in ons ziekenhuis en dat nationaal en internationaal uitdragen. Hiervoor wil ik studenten en collega’s enthousiast maken omdat het belangrijk is voor de patiëntenzorg, ons vak en werkplezier.’’

“Jezelf uitdagen, verrijken met kennis en doorgroeien; bij ZGT kan het allemaal.”

Bekijk onze vacatures.

Hij moest even terugblikken in zijn dossier. Wanneer zijn eerste werkdag in het ziekenhuis was, weet Freddy nog als de dag van gister. “Maar daarna’’, zegt hij fronsend. “Stel dat je me naar jaartallen zou vragen, wanneer wat en hoe, dan weet ik dat echt niet meer.’’

Bijna veertig jaar is hij verbonden aan het ziekenhuis. Een trouwe werknemer die eigenlijk helemaal niet van plan was om de zorg in te gaan. “Natuurkunde en proefjes doen, die dingen vond ik als kind al leuk. Ik ben toen naar de School voor Laboratoriumpersoneel gegaan.’’

Persoonlijk contact

Tot hij stage loopt in het laboratorium van het ziekenhuis. Daar werden nog wel proefjes gedaan maar was ook al veel geautomatiseerd, weet Freddy nog. “Dat laatste vond ik niet echt leuk. Elke ochtend mocht ik met een aanvraagbriefje voor het laboratorium de afdelingen op om bij mensen bloed af te nemen. Voor mij het mooiste moment van de dag. Ik vond het contact met de patiënten leuk.’’

Wanneer hij de opleiding heeft afgerond, wil Freddy de verpleging in en solliciteert hij op een leerplek in het ziekenhuis in Hengelo. Een plek waar hij zich thuis voelt. “Ik werd aangenomen. Het studeren ging me ook een stuk beter af dan daarvoor’’, vertelt hij lachend. “Ik heb destijds veel geleerd door op alle afdelingen stage te lopen.’’

Blijven leren en ontwikkelen

Freddy kiest uiteindelijk voor de afdeling Hartbewaking. Waar dag en nacht monitoren, slangetjes en piepjes de patiënt bewaken. Gek genoeg vindt hij deze automatisering wél leuk. “Ik heb daarna de opleiding tot CCU-verpleegkunde (Cardio Care Unit) gevolgd. En later met een collega de Middle-Managementopleiding gedaan. Je weet nooit waar je het later voor nodig hebt, dachten wij.’’

Het pakt allemaal goed uit. Freddy krijgt alle kansen van het ziekenhuis om zijn kennis uit te breiden en schopt het tot teamleider op de afdeling Hartbewaking. En later als unithoofd op de samen te voegen afdelingen dagverpleging en kort verblijf. Een mooie tijd, noemt hij het zelf. Met fantastische mensen in zijn team. “Ik was een van de twee mannelijke collega’s op die afdeling, waar verder alleen vrouwelijke verpleegkundigen werkten. Ik heb nog net geen breien geleerd’’, vertelt hij gekscherend.

ICT is niet meer weg te denken

Wanneer het ziekenhuis niet meer om de automatisering heen kan, wordt hem gevraagd of hij deel wil uitmaken van projecten die aan de ICT zijn gekoppeld. Als vertaler tussen werkvloer en een ICT-medewerker. Die taak sprak hem zó aan dat Freddy de opleiding verpleegkundig-informaticus, die hem werd aangeboden, ging volgen.

“Ook heel leuk. Als ik terugkijk naar de stappen die ik heb gezet; van verpleegkundige naar manager ICT, ben ik goed terechtgekomen. Ik heb van het ziekenhuis alle kansen gekregen om door te groeien. Als het relevant is voor je carrière, is er veel mogelijk. Wat ik uniek vind aan het ziekenhuis is de saamhorigheid, we doen het samen. Denken over stoppen, doe ik niet. Ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. Dat zegt wel genoeg denk ik.’’

“Ik krijg alle kansen om te leren en mezelf te blijven ontwikkelen”

Bekijk onze vacatures.

Door die ene zin wist de toen 9-jarige Bettie wat ze later wilde worden; verpleegkundige. Ze moet er nog steeds om glimlachen. “Het was de zin: ‘Bezoekuur is voorbij, wilt u afscheid nemen?’, die na afloop van een ziekenbezoek werd gemeld. Dat leek me zo leuk om later ook te doen, ik had mijn roeping gevonden’’, vertelt unithoofd Bettie (50) in haar kantoor in ZGT.

Waar de deur altijd openstaat. Om de verbinding met de werkvloer en contact met collega’s te houden. Daar draait grotendeels haar werk om. Niet direct zorgen voor de patiënten die in de ziekenhuisbedden liggen, maar zorgdragen voor haar negentig medewerkers, die verdeeld over twee afdelingen werken. “Die zorg blijft er in’’, stelt Bettie. “Als patiënten en mijn collega’s tevreden zijn, is mijn dag goed.’’

Goede werksfeer

Bettie kwam net als veel andere collega’s op jonge leeftijd in ZGT binnen om de interne opleiding te volgen. Alles wat aan zorg voorbijkwam, vond ze leuk. Als jong gediplomeerd verpleegkundige kwam ze uiteindelijk op de longafdeling terecht. Waar ze 13 jaar heeft gewerkt. Niet alleen vanwege het interessante werk, maar ook omdat ze in een superleuk team zat. Hier ontwikkelde ze zich verder in het verpleegkundig vak door verschillende vakinhoudelijke opleidingen te volgen. Ze werd teamleidster en verving tijdelijk het afdelingshoofd. Ze deed hierdoor ervaring op met leiding geven.

Als mens en professional nooit uitgeleerd

Hoe fijn de sfeer ook was, Bettie bleef op zoek naar een nieuwe uitdagingen. Ze wou continu meer kennis opdoen binnen het ziekenhuis was en was nooit uitgeleerd. De kinderafdeling en intensive care leek haar interessant. Maar het liep toch anders.

Duik in het diepe

,,Iemand vond dat ik goed bij de ZGT-academie zou passen. Daar was ik wel verrast over. Maar een nieuwe uitdaging en alles wat mijn kennis en kunde verrijkt, daar sta ik voor open. Ik ging de uitdaging aan en zag hoe veel collega’s zich ontwikkelden. Om dit goed te kunnen begeleiden ontwikkelde ik mezelf ook verder en volgde een lerarenopleiding in Utrecht. En deed de masteropleiding Healt Care and Social Care in Enschede.’’ Hierdoor kon ze haar passie voor het vak en de organisatie op ander mensen overdragen: “Ook daar werkte ik 13 jaar. Toen werd ik gevraagd als unithoofd van twee chirurgische afdelingen. “Heel leuk!’’, zegt ze met stralende ogen. “In deze huidige functie valt het allemaal op zijn plek.”

Maar ze bleef onderzoeken waar voor haar nog meer uitdagingen of verdiepingen lagen. Ze wilde graag alles snappen. Bijvoorbeeld waarom mensen reageren zoals ze reageren. Een stukje psychologie, betrokkenheid, wat bepaalt mijn intuïtie, oplossingen zoeken en zorgen dat alles op rolletjes loop.

Geen seconde spijt

Bettie vervolgt: “Ik voel ik mij nog steeds helemaal thuis in dit ziekenhuis. Mijn hart ligt hier. Al 33 jaar lang. Dat klinkt als een hele tijd, maar zo voelt het zeker niet. En wie weet wat er nog meer op mijn pad komt. Maar voorlopig zit ik helemaal op mijn plek en probeer ik elke dag de liefde voor de zorg met elkaar te delen. Ik weet zeker dat ik als het moment ooit komt “Bettie wil je afscheid nemen; ik tegen de 9-jarige Bettie kan zeggen: je hebt me toen het beste advies gegeven!”

"Angst is mar veur effen, spiet is veur altied"

Bekijk onze vacatures.