Alma (63) uit Delden kreeg twee keer te maken met borstkanker. Haar verhaal gaat niet alleen over de zware momenten van ziekte en herstel, maar ook over de kracht van humor en het vinden van je eigen weg. "Voor de buitenwereld leek het klaar toen de kanker weg was, maar voor mij was het proces nog lang niet voorbij," zegt Alma.
De eerste signalen
In november 2022 merkte Alma dat er iets niet goed was. "Mijn tepel was ingetrokken en mijn borst voelde vreemd aan,” herinnert ze zich. Haar partner was de eerste die haar aanspoorde om actie te ondernemen. “Hij keek naar mijn borst en zei meteen: ‘Dit ziet er niet goed uit, hup, naar de borstkliniek.’” Binnen een paar dagen kreeg Alma het nieuws dat haar grootste angst bevestigde: opnieuw borstkanker, in dezelfde borst die in 2010 ook al was behandeld.
Toch was er een groot verschil tussen deze keer en de eerste keer. "In 2010 noemde ik het een ‘borstkankertje,’” vertelt Alma. “Dat klinkt misschien luchtig, maar mij werd toen gezegd, je hebt de beste borstkanker die je maar kunt hebben. Het type dat niet snel uitzaait en langzaam groeit. Ik onderging toen een borstsparende operatie en vervolgens een reeks bestralingen. Deze keer kreeg ik te maken met een ander type tumor die veel agressiever is.”
De moeilijke keuzes
Toen Alma opnieuw de diagnose borstkanker kreeg, stelden haar artsen voor om te beginnen met chemotherapie, gevolgd door een borstamputatie. "De artsen legden me uit dat je beter eerst chemo kunt doen, zodat je goed kunt monitoren of de behandeling effect heeft op de tumor," vertelt Alma.
Ze stond voor een moeilijke beslissing, want ze had altijd gezegd dat ze nooit chemotherapie wilde ondergaan. "Ik voelde de druk om alles te doen wat mogelijk was om de kanker te bestrijden," vervolgt ze. Daarom koos ze er uiteindelijk voor om met chemotherapie te beginnen.
Al snel na de eerste kuur merkte Alma hoe zwaar de behandeling was. Ze had zich voorbereid op misselijkheid en haaruitval, maar, zoals ze zegt: "Ik was niet voorbereid op het gevoel dat mijn hele zijn werd overgenomen door de effecten van de chemo; ik had geen controle meer over mijn lichaam of geest." Na overleg met haar artsen besloot ze te stoppen met de chemotherapie en zich te richten op kwaliteit van leven, ondanks het verhoogde risico dat de kanker dan misschien niet helemaal weg zou zijn. "Dit is een keuze die ik maak op mijn leeftijd. Als je begin dertig bent, maak je misschien een heel andere beslissing." In februari 2023 onderging Alma een borstamputatie.
Het herstel
Hoewel de operatie goed was verlopen, kwam het zwaarste deel van het proces na de ingreep. "Omdat de geamputeerde borst eerder bestraald was, wilde de operatiewond maar niet sluiten," vertelt Alma. "Ik heb maanden rondgelopen met een open wond. Dat was zwaar, zowel lichamelijk als mentaal." Samen met haar partner probeerde ze de situatie draaglijker te maken door humor te gebruiken. "Elke keer als hij me hielp met het schoonmaken en verzorgen van de wond, grapte hij: 'Ik ben nog nooit zo'n goede EHBO'er geweest.' Humor was voor ons dé manier om ermee om te gaan."
Ondanks de positieve operatie-uitslag bleef de angst knagen. “Iedere keer dat ik ergens pijn had, dacht ik: wat als de kanker toch is uitgezaaid?” Er was een kleine kans dat dit kon gebeuren door het niet doen van de chemo. “Wat als het nu in mijn botten of mijn lever zit?” Die onzekerheid bleef maandenlang, tot Alma in de zomer van 2024 eindelijk gerustgesteld werd na een PET-scan. “De scan liet zien dat er nergens meer kanker was. Toen pas kon ik echt weer ademhalen.”
Het herstel is onderdeel van het proces
Hoewel de kanker weg is, bleef het herstel voor Alma een doorlopend proces. “Voor mijn omgeving leek het alsof alles weer goed was zodra de kanker weg was, maar voor mij duurde het veel langer voordat ik echt verder kon,” vertelt ze. “Het herstel is niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Je denkt dat je klaar bent, maar dan krijg je weer een pijntje hier of daar en vraag je je af: zit het weer ergens anders? Die onzekerheid is moeilijk.”
Het dreamteam
Wat Alma vooral bijblijft van haar tijd in ZGT, is de persoonlijke zorg en aandacht van de verpleegkundigen en artsen. "Dat zat in veel kleine details," vertelt ze. "Ik noemde hen mijn dreamteam. Ze liepen, na een bezoek aan de poli, altijd met me mee tot de klapdeuren, een klein gebaar dat voor mij als een warme omhelzing voelde."
Een bijzonder moment was toen ze onverwacht, dagen eerder dan afgesproken, werd gebeld met de goede uitslag van haar PET-scan. "Ik had met de chirurg afgesproken dat ik haar na haar vakantie zou zien voor de uitslag. Maar een collega die tijdens haar afwezigheid haar postvak in de gaten hield, zag op vrijdagmiddag om 17.00 uur de goede uitslag en belde me meteen. Ik zat nietsvermoedend op een terras toen het ziekenhuis belde. De uitslag was goed. Ze hadden kunnen wachten, maar ze wisten dat ik in spanning zat. Dat maakte echt het verschil."
Tips en adviezen
Alma benadrukt hoe belangrijk het is om niet alleen naar ziekenhuisafspraken te gaan, zelfs niet naar een routinecontrole zoals een mammografie. “Ik zeg altijd tegen vriendinnen: neem áltijd iemand mee, ook al is het maar voor een gewone controle. Je weet nooit wat ze vinden, en als het mis is, wil je niet alleen zijn.” Alma heeft zelf ervaren hoe overweldigend slecht nieuws kan zijn en hoe waardevol het is om iemand naast je te hebben die je steunt. “Het maakt alles zoveel draaglijker als er iemand bij je is, zelfs als het alleen maar voor de zekerheid is.”
Haar advies aan anderen die hetzelfde meemaken? “Volg je eigen pad. Luister naar wat je zelf wilt en wat goed voelt voor jou. Niemand anders loopt in jouw schoenen.” Ze voegt eraan toe: “Artsen stellen een behandelplan aan je voor, maar uiteindelijk moet jij zelf een beslissing nemen waar je helemaal achter staat. Een chemokuur hakt er behoorlijk in en kan je alleen doorstaan als je er voor de volledige 100% achter staat.”